Een gezonde leefstijl en het 'what the hell'-effect

Dan Areily doet razend interessant onderzoek naar (on)eerlijkheid en kan er dito over vertellen. In onderstaande RSA-animatie vertelt hij bijvoorbeeld (vrij vertaald) het volgende over liegen:

• Pol is een goudeerlijke vent.
• Dan doet Pol een klein leugentje, waarmee hij niemand kwaad doet. Er volgen geen negatieve consequenties, terwijl hij wel de vruchten plukt.
• Pol liegt vaker, de leugentjes stapelen zich op en langzamerhand gaat het ten koste van anderen. Maar omdat de leugentjes klein zijn, loopt Pol niet tegen de lamp.
• Dan bereikt Pol een 'point of no return'. Areily noemt dit het 'what the hell effect'. Omdat kleine leugens niet bestraft worden, gaat Pol over op grotere leugens, waarbij anderen steeds meer schade ondervinden. Daar heeft Pol ondertussen geen oog meer voor omdat zijn leugens hem te veel opleveren. En terug naar volledige eerlijkheid is ondertussen een te grote stap geworden.

Volgens Areily heeft de biecht uit de traditie van de katholieke kerk de functie dit patroon te doorbreken, voordat het 'what the hell'-effect bereikt wordt. Door te biechten voelt de betrokkene zich vergeven en als het ware 'gereset'. Met een lei zonder schuldgevoel, geeft het weer een goed gevoel om eerlijk te zijn.



Ik associeerde het verhaal meteen met het proces rond het onderhouden van een gezonde leefstijl:

• Pol is een fitte vent.
• Dan slaat Pol een training over. 's Avonds grijpt hij naar een zakje chips. Er volgen geen negatieve consequenties.
• Pol snoept en snackt vaker en traint minder. Langzamerhand gaat het ten koste van zijn conditie en gewicht. Omdat hij nog wel af en toe traint, gaat het langzaam, onopvallend de verkeerde kant op.
• Dan bereikt Pol het 'what the hell effect'. Omdat hij zo weinig last heeft van zijn gedrag, is hij langzaam in een negatieve spiraal terechtgekomen van steeds meer 'snacken' en steeds minder trainen. Dat zijn conditie en gezondheid dramatisch teruglopen, daar heeft Pol ondertussen geen oog meer voor. Luieren en eten leveren direct genot en terug naar een gezonde leefstijl is een te grote stap geworden.

Wat Pol nodig heeft is een biecht van lijf en leden: het opnieuw serieus oppakken van het sporten. Bijzonder, zo heb ik ondervonden, is dat gezonder eten dan bijna vanzelf gaat. Alsof je de schone lei niet wilt vervuilen met een vette hap.

Zie ook mijn eerdere blogs over goede voornemens.

Handen en voeten geven aan balans

Hardlopen bevordert de creativiteit, de mentale veerkracht en de innerlijke rust. Denken kan fysieke prestaties op een hoger plan tillen. Ik spreek uit ervaring. En ik verwonder me telkens weer over die unieke samenwerking tussen mijn brein en mijn benen. Een analyse en een persoonlijk verhaal. Lees verder...

Balans

Wat je ook doet, wie je ook bent... uiteindelijk gaat het om de voortdurende zoektocht naar balans. Jouw persoonlijke, volstrekt individuele balans. De balans tussen geven en nemen, tussen vrijheid en gebondenheid, tussen inspanning en ontspanning, tussen investeren en 'winst nemen' oftewel oogsten en zaaien, tussen lichaam en geest, tussen veiligheid en uitdaging enzovoort.

Sommige gebeurtenissen brengen je uit balans. Op dat moment vervloek je ze. Later denk je misschien dat ze eigenlijk meer gewicht in de schaal hebben gebracht. En dat extra gewicht doet je de hervonden balans des te meer waarderen. Bovendien, iedere keer dat je een verstoorde balans weet te herstellen, word je er beter in. Of zelfs keigoed! Misschien duurt dat nog lang. Ha, ik zie mezelf dan als een oude man met witgrijs haar, die op een bankje met zicht op de zee of een bergdal, in volledige innerlijke rust geniet zonder behoeften, van het moment, van het zijn.

Neem zo nu en dan eens de tijd om voor jezelf in kaart te brengen op welke gebieden je nog in balans bent en welke gebieden om meer balans vragen. En dan heb ik het niet alleen over de goede voornemens met oudjaar. Zie ook: Balans is een werkwoord.

Balans is een werkwoord

Werken, uitrusten...
Vrijheid zoeken, verbonden zijn...
Vernieuwen, verder bouwen op het bestaande...
Sturen, loslaten...
Spreken, luisteren
Enzovoort...

De zoektocht naar balans blijft me boeien.

Lange tijd heb ik bij het begrip 'balans' een beeld gehad van een soort ideale, statische, hogere toestand. Iets om te bereiken, waarna je het alleen nog maar hoeft vast te houden.

Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat balans eerder een werkwoord is, iets dat steeds opnieuw, steeds anders je richting bepaalt. Omdat je zelf en de omstandigheden voortdurend veranderen.

Inderdaad, als je stevig doorfietst geeft dat meer balans dan als je een 'sur place' maakt.

Meer in balans zijn betekent dan ook niet dat je dichter bij je einddoel bent gekomen. Het vertelt slechts dat je weer een stukje meer bedreven bent geworden in het vinden van een evenwichtige koers.

Wat is balans voor jou?