Een wijsje in mijn hoofd...

Kinderen voor Kinderen zingen het, ik heb het. Ik word altijd wakker met een wijsje in mijn hoofd. Dat kan van alles zijn. Een hit uit mijn wonderjaren, het thema uit een nieuwe jazzplaat of de meest irritante oorwurm van het moment. Soms ben ik erg blij met dit cadeautje uit de krochten van mijn langetermijngeheugen. Het is vergelijkbaarbaar met het 'wow, ik was helemaal vergeten dat ik dat nog had'-gevoel, dat ik vroeger wel eens had als ik onderin een la een geweldig, maar vergeten stuk speelgoed terugvond. Met een website als YouTube, een service als Spotify of gewoon een greep in mijn cd-rek breng ik het wijsje dan via een paar speakers weer tot leven.

En toen was er een paar weken geleden ineens dat melodietje van een instrumentaal nummer. Ik had geen titel, geen uitvoerende, slechts een vaag idee van de periode en een auditief beeld van hoe het liedje klonk. Het ging in elk geval om een gipsy jazz-dingetje uit de jaren zeventig. En het ging niet uit mijn hoofd. De herinnering eiste opnieuw vastgelegd te worden, dit keer gekoppeld aan alle feitelijke gegevens. Maar hoe kon ik die eis inwilligen?

Ik besloot een opname te maken van het liedje: ik floot het melodietje en begeleidde mezelf een beetje op gitaar. Vervolgens plaatste ik een oproep op Twitter. En kreeg reacties. Suggesties van liedjes die er een beetje of in de verste verte niet op leken, het idee het liedje in te zingen op het muziekherkenningsprogramma Soundhound (werkte niet)... Tot ineens gisteren Twitteraar Paul Lamens het verlossende antwoord postte: het ging om 'Nine By Nine' van de John Dummer's Famous Music Band, een hit in Nederland in 1971 (ik was toen 5 jaar). De namen zeiden me niets, maar het was de spijker op zijn kop:



En zo bleek maar weer eens de kracht van Twitter. Je stelt heel vrijblijvend een vraag aan een grote groep mensen, en dan is er bijna altijd wel iemand die het leuk vind je te helpen.

Nog meer sociale media in actie...