12 december 2022

De perspectiefwisseling met Willem Elsschots 'Het Huwelijk'

'Het Huwelijk' van Willem Elsschot is een prachtig gedicht over een man die zich steeds meer gaat ergeren aan zijn vrouw. In 2016 schreef ik een parodie, waarbij ik het perspectief veranderde naar de vrouw. Later ontdekte ik dat Tom Lanoye dit al een keer gedaan had.

Nu is er ChatGPT waarmee je deze aanpak kunt overlaten aan AI. Ik gaf ChatGPT de volgende opdracht:

"Herschrijf dit gedicht van Willem Elsschot waarbij niet het perspectief van de man, maar van de vrouw wordt beschreven. Houd het aantal regels, lettergrepen per regel en het rijmschema hetzelfde. Het moet duidelijk worden dat de vrouw zich net zo veel ergert aan gedrag van de man als andersom. Titel wordt: 'Het huwelijk vanuit haar perspectief'."

Dit is het resultaat. Aan de lezer: welke versie spreekt je het meest aan? Die van ervaren en beroemde schrijver, die van de amateurdichter of onderstaande, gegenereerd door AI.

Het huwelijk vanuit haar perspectief

Toen zij bespeurde hoe de nevel van de tijd in d'ogen van haar man de vonken uit kwam doven, zijn wangen had verweerd, zijn voorhoofd had doorkloven toen wendde zij zich af en vrat zij zich op van spijt.

Zij vloekte en ging te keer en trok zich bij de haren en mat hem met de blik, maar kon niet meer begeren, zij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren en hoe hij tot haar opkeek als een stervend paard.

Maar sterven deed hij niet, al zoog haar helse mond het merg uit zijn gebeente, dat hem toch bleef dragen. Hij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen, en rilde waar hij stond, maar leefde en bleef gezond.

Zij dacht: ik sla hem dood en steek het huis in brand. Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen en rennen door het vuur en door het water plassen tot bij een ander lief in enig ander land.

Maar doodslaan deed zij niet, want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot en zagen dat de vrouw die zij hun moeder heetten, bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten, een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten