42,195 zware kilometers door Berlijn...

Je ziet ze nog wel eens langs de snelweg staan: auto's met een oververhitte motor, het stoom kruipend vanonder de motorkap... Afgelopen zondag wandelde ik langs de Berlijnse Kurfürstendamm met dito problemen. Ik had toen nog moeten rennen, precies zoals dat in de eerste helft van de marathon van deze stad zo lekker ging. Maar een temperatuur die opkroop naar 25 graden dwong me tot het bijstellen van mijn ambities: net als vorig jaar in New York wilde ik een leuke tijd van tussen de 3:45 en 4:00 uur klokken. Rationeel had ik die ambities na het lezen van het weerbericht voor deze zondag al bijgesteld. Ik loop nu eenmaal het lekkerst bij een temperatuur tussen de 10 en 15 graden. Maar ratio en sport gaan niet altijd even goed samen.

Zodra het tijdens zo'n race niet meer te ontkennen valt dat je gezonde verstand gelijk had, begint er een strijd tussen het spreekwoordelijke duveltje en het engeltje op je schouders. Stap toch uit, waar doe je het nog voor, dit is niet meer gezond en niet meer leuk, zegt de een. Fijntjes wijst hij je op de strompelende en kotsende lotgenoten en op beren van vrouwen en mannen, gevloerd op brancards langs de weg. Haal er alles uit wat er nog in zit, loop straks onder die geweldige Brandenburger Tor en geniet van wat je om je heen ziet, zegt de ander. Het publiek is het daarmee eens. Kom op, you can do it!

De laatste - ik weet niet of het het engeltje of het duveltje is - won. Ik keek op naar de Gedächtniskirche, nam nog maar eens een slok water en probeerde zoveel mogelijk stukjes te joggen en opkomende pijntjes weg te denken. Ik verruilde mijn ambities voor een nieuw doel: tijd is niet meer belangrijk, de eindstreep halen wel. Plagerig beloonde mijn GPS-horloge de inspanningen met een langzaam oplopende totaalafstand: 37,1... 37,2... 37,3... Aan het begin van Unter den Linden wist ik dat het me zou gaan lukken. Met de verkoelende schaduw van de bomen kon ik er nog een laatste stukje kracht en een glimlach voor de fotografen uitpersen. Ik liep onder de Brandenburger Tor met kippenvel en opkomend traanvocht (marathons lopen doet wat met je). Tweehonderd meter later registreerde mijn ChampionChip een netto tijd van 04:30:27. Of ik tevreden ben? Waarom niet eigenlijk. First I did Manhattan, then I took Berlin!

Op de foto zie je de Brandenburger Tor, de dag voor de wedstrijd. Klik voor het overzicht van mijn tussentijden of hier voor het raceverloop, zoals ik dat met mijn GPS-horloge heb opgenomen.