Genotsinflatie

Noem het 'hedonistische adaptatie', zoals geluksonderzoeker Sonja Lyubomirsky dat doet in haar lezing bij Google. Of noem het genotsinflatie...

Het gaat hier om dat wonderlijke fenomeen dat dingen die je vrolijk of gelukkig maken, dat na herhaald consumeren steeds minder gaan doen. Vreemd, maar dat bijzondere kaasje of die prachtige wijn kan je op een bepaald moment zelfs gaan tegenstaan. Zo kan het ook gaan met een stuk muziek, je woonplaats, die kroeg, dat televisieprogramma. Sommigen, op zoek naar zo veel mogelijk kicks, switchen voordat de sleet toeslaat naar weer een nieuwe belofte: het ultieme gadget, het nieuwste toetje van Mona. Dat lijkt een slimme strategie, maar is dat ook zo?

Tegenover genotsinflatie staat genotsinvesteringsopbrengst (potje Scrabbelen?). Het staat voor even door de lichtzure appel bijten, ontdekken door open te staan, je te verdiepen en de volle aandacht te schenken. Genotsinvesteren betekent bijvoorbeeld een wat moeilijker toegankelijk muziekstuk net zo vaak beluisteren, tot de schoonheid ervan zich aan je begint te openbaren. Of denk aan het idee van het 'leren eten' van olijven, schimmelkazen of chorizo. Er is in elk geval steeds werk aan de winkel. En dat geldt ook voor de fase na de kennismaking. Zo moet je je er wel toe blijven zetten steeds weer te zien hoe mooi je huis is geworden na die verbouwing en hoe prachtig de natuur is in je eigen regio, elk seizoen weer.

Beide fenomenen spelen een rol in de keuzes die je maakt in het dagelijks leven. Meestal gebeurt dat onbewust, soms sta je er bij stil. Dan baal je er bijvoorbeeld van dat je nu al uitgekeken bent op die nieuwe kleur op je muren of juist van het feit dat die schrijver, waar iedereen zo enthousiast over is, je niet kan boeien, hoe vaak je ook geprobeerd hebt diens werk te lezen. Tja, wie zei er dat kiezen gemakkelijk was?