Vakantiecolumn 3: Frankrijk

Leven als God in Frankrijk. Dat willen we allemaal wel. Lekker lui in de zon zonder zorgen. Maar ja, die benzineprijs en de tol eisen hun tol voor de portemonnee. Naar Frankrijk reizen is een kostbare aangelegenheid geworden. Het alternatief is een stukje Frankrijk naar hier te halen. De barbecue aan, een stukje knapperig stokbrood, een goede fles wijn, de kurk zegt 'plop'. Heel af en toe willen de weergoden ons daarbij helpen. Dan is het Frans warm, Frans zonnig en Frans droog.

Hier en daar wordt een jeu de boules-toernooi (pétanque zeggen de Fransen) georganiseerd in de buitenlucht. Met de lokale bebarette grijsaard met een aan de onderlip bungelende Gauloises is de sfeer compleet. Het spel met de ijzeren ballen geeft je het ultieme leven-als-God-in-Frankrijk-gevoel. Even onthaasten, douzement, met dorpsgenoten een spelletje doen en een scheutje alcohol als smeerolie voor levendige gesprekken. Natuurlijk ontbreken ook de felle discussies niet over welke bal nu het dichtste bij het kleine rode balletje ligt. De meetlat komt eraan te pas, want we willen best gezellig op zijn Frans bezig zijn, maar het gaat ons nog uiteindelijk toch weer meer om de knikkers, dan om het spel. Daar zijn we tenslotte groot mee geworden.

Ik probeer me een regenachtige dag voor te stellen in een Frans dorpje. De wind giert guur langs de huizen. De dorpsbewoners besluiten om een stukje Nederland naar hun dorp te halen. De alpinopetjes blijven thuis aan de kapstok hangen. Men loopt over het dorpsplein met opgestoken kraag. Zonder te groeten passeren de bewoners elkaar, want ze zijn te druk bezig met het praten tegen hun GSM. Aan de andere kant van de lijn praat een kennis met de agenda op de knieën terug: "Nee, die donderdagavond over vijf maanden om zeven over half drie kan ik ook niet, dan heb ik een vergadering." Leven als Ikke in Nederland.

Het leven in Nederland kàn goddelijk Frans zijn. Maar je moet het willen, je moet het willen zien, je moet het durven. De geheime sleutel? Ballen. IJzeren ballen.