Uitgelezen: Paolo Coelho - 'De Alchemist'

Het is me al vaak gezegd: dit boek moet je echt eens lezen. Men had gelijk, maar ik ook, want ik wachtte tot het moment dat het verhaal me optimaal zou raken. Tot afgelopen week dus.

'De Alchemist' gaat voor mij vooral over het volgen van je passie, je opdracht in het leven, het openstaan voor toevallige gebeurtenissen die je leven een wending geven (Coelho spreekt van tekens). Het uit elk metaal goud kunnen maken, wat wij beschouwen als de kunst van de alchemie, gebruikt Coelho als metafoor voor die opdracht. Het feit dat iedereen je zal vertellen dat het niet kan, zou je niet moeten weerhouden eraan te werken. Werken aan je perpetuum mobile of zoeken naar de pot met goud aan het eind van de regenboog... die reizen zijn op zichzelf al de moeite waard omdat ze je zoveel leren.

(Met mijn neef heb ik als kind eens op een kassarol een tekenfilm zitten maken. We zouden de rol monteren op het draaiende mechaniek van een oude bandrecorder en kijken naar de beelden door een gat in een schoenendoos met een bureaulampje erachter. We wisten al voordat we begonnen dat dat niet zou lukken, maar gingen toch stug door. En hadden zo'n leuke middag, dat ik hem me nu nog kan herinneren.)

Coelho verpakt zijn boodschap in een schitterend, sprookjesachtig verhaal dat associaties oproept met een andere favoriet van me: 'De kleine prins' van Antoine de Saint-Exupéry. De hoofdrolspelers in beide boeken staan onbevangen ten opzichte van hun lot en verwonderen zich oprecht over wat hen overkomt. Het je kunnen blijven verwonderen over de dingen je tegenkomt is een gave die je keer op keer moet heroveren op jezelf. Verhalen, zoals dat over de schaapsherder Santiago, zorgen ervoor dat je dat niet vergeet...