Op 1 november 1996 kwam ik in Middelbeers wonen. Mijn vrouw had er een huis dat we in de jaren daarna, soms letterlijk met bloed, zweet en tranen, een thuis maakten voor ons gezin. Het staat aan de rand van het dorp, een paar honderd meter van een heerlijk bos- en heidegebied, dat we elk seizoen weer dankbaar onze achtertuin noemen. Ook prettig: je bent hier nooit ver weg van levendigheid en cultuur: Eindhoven, Tilburg en Den Bosch liggen binnen handbereik.
Middelbeers - tussen de riviertjes de Grote en de Kleine Beerze - telt ruim 3.300 zielen. Een Brabants dorp, zonder opsmuk, met de geur van warm worstenbrood en gemaaid gras, vaak stil, soms gesloten. Waar Piet er een is van Henk en Sjan en je als ‘import’ dus eerst even niemand mag zijn. Zo liep ik eens met mijn dochter in de kinderwagen over het dorpsplein, toen een vrouw over de rand keek en me - zonder me aan te kijken - vroeg: ‘Is dat de dochter van Ineke van Aaken?’ Waarop ik met de verontwaardiging van iemand die nog niet begrijpt hoe het werkt ‘en van mij’ reageerde.
Ik gaf me niet gewonnen en kwam op een strategie die al snel bleek te werken: als verslaggever voor het huis-aan-huis- én het regionale dagblad leerde ik in korte tijd veel dorpsgenoten kennen. En het dorp klopte bij me aan als er wat te vertellen was. Ook sloot ik aan bij enkele van de vele vrijwilligersinitiatieven. We zorgden en zorgen voor wat leven in de brouwerij: een festival, optredens van bandjes, wandelingen, kwissen… en: een internationaal nachtburgemeesterscongres. We ontvingen ze allemaal, inclusief Deelder, in een tijdelijk congrescentrum van bouwketen, geplaatst op het dorpsplein. We maken ook drie keer per jaar een lokale talkshow met de verhalen van onze dorpsgenoten, vanuit de wetenschap dat iedereen wel iets te vertellen heeft dat de moeite waard is om naar te luisteren. Een goed idee leidt hier altijd wel tot de energie om samen iets neer te zetten.
Wonen in een dorp heeft nadelen. Er is niet elke dag wat te doen, verhalen doen snel de ronde, je kunt elkaar niet gemakkelijk ontlopen, mocht je daar behoefte aan hebben. Slechts een enkeling weet dat ik er een ben van Jacques uit Eindhoven en Margriet uit Best. Allemaal klein bier bij wat mijn dorp te bieden heeft. Middelbeers is in de afgelopen twee decennia een beetje van mij geworden. En ik ben hier nog niet klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten