Overvloed, schaarste en waarde: the thrill is gone

In de jaren tachtig was het mijn ultieme uitje: een paar uren vertoeven in platenzaken Tommy (Tilburg) of Bullit (Eindhoven). De twintig gulden in mijn portemonnee moesten zo goed mogelijk besteed worden. Dus luisterde ik vele albums, zocht mooie combinaties van aanbiedingen (waarbij wel het hele bedrag op moest) en bladerde ook nog even door de bak met tweedehands platen. De uiteindelijke aankopen koesterde ik liefdevol, ik draaide de platen van voren naar achteren, kant A en kant B en probeerde bij elke herbeluistering andere details te ontdekken. Een bijzondere lijn in de backing vocals, een instrument in de mix dat me nog niet eerder was opgevallen.

2015. Ik heb een Spotify-account en kan nu alles wat ik wil horen in drie tellen naar de luidsprekers sturen. Iedere tip van iedere vage Facebook-bekende. Ineens het volledige oeuvre van een pas ontdekte artiest. Vijftig verschillende covers van dat lied dat ik zo mooi vind. Fantastisch! Maar ook: niet zo fantastisch. Want ik mis de magie van het schaarse. Voordat ik honger heb, wordt mijn lekkere trek met een paar klikken uitgewist. Een heel album luisteren, ik doe het nauwelijks nog. Dat mindere nummer wis ik uit de playlist die ik van de plaat heb gemaakt. Ik faal voor de marshmallow-test van het muziek luisteren. Er is ook zoveel. Ik denk: de tijd dat ik naar dit lied luister, gaat ten koste van de tijd die ik aan een misschien nog mooier nummer zou kunnen besteden. Ondertussen zucht ik - met de stem Chet Baker in gedachten - 'The thrill is gone'.

Genoeg zelfbeklag. Wat kan ik doen? Wat ik al af en toe doe: me eens een week of twee, drie concentreren op het luisteren naar één artiest of band. Echt even wat vaker luisteren naar eenzelfde nummer, hele albums afspelen. Maar verder kom ik niet. Dus blijf ik toch een beetje hongeren naar 'the thrill' van toen. Any suggestions?