Ik zag Ireen Wüst
schaatsen en dacht aan een buizerd. Dat moet ik even uitleggen,
waarschijnlijk.
Sinds 2008 heb ik
iets met buizerds. In juni van dat jaar werd ik aangevallen door een
exemplaar van deze imposante roofvogelsoort tijdens een looptraining in
de bossen. Een moeder die haar nest verdedigde met net genoeg machtsvertoon. Tijdens mijn rondjes in de natuur zie ik ze sindsdien
regelmatig opvliegen. Inmiddels heeft de schrik voor een waarschuwende tik op mijn schedel van een krachtige klauw plaats gemaakt voor
ontzag en bewondering. Ik kijk geboeid hoe een buizerd ondanks het grote lichaam snelheid maakt met trage, gecontroleerde bewegingen van de vleugels die samen
een spanwijdte vertegenwoordigen van zo'n 130 centimeter. Hoe ze in alle stilte landt op een tak die al zou kraken bij het geringste zuchtje wind. En dan die
strenge blik.
Ik zag Ireen Wüst
schaatsen en dacht aan een buizerd. Hoe ze haar enorme kracht beheerst
doseert in een vloeiende beweging die moeiteloos oogt. Een sportvrouw die haar eigen teugels strak houdt met focus en
flow. Die de krachten van de bocht benut en met elke slag de roos raakt. En dan die strenge blik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten