Window dressing vs. authenticiteit

"Wat zijn we allemaal toch goed en succesvol op Twitter. Vraag me af hoe dat buiten Twitter stand houdt." (Jasper van Impelen)

Laten zien wie je bent en wat je doet. Dat is een van de ideeën van het gebruik van sociale media. Een ander idee is dat je daarin authentiek bent. Wie zich anders of beter voordoet, valt immers door de mand zodra het online contact voortgaat in de offline, echte wereld. Authenticiteit is een krachtig principe: je twijfels durven uiten, toont je kracht; zelfspot laat zien dat je een waar gevoel voor humor hebt en ook eerlijk je mening geven maakt je mens van vlees en bloed.

Online altijd je echte ik laten zien, maakt je echter ook bijzonder kwetsbaar. Wat je zegt op het internet kan immers door iedereen gelezen worden én blijft in principe voor eeuwig leesbaar. Vanuit dat bewustzijn is het niet verkeerd je online uitingen te regisseren. Ik doe dat ook. Zo vermijd ik negatieve uitingen zoveel mogelijk: ze blijven immers online staan, ook als ik ondertussen 'met de kennis van nu' een genuanceerder oordeel heb. Ik vertel graag over de bijzondere, leuke dingen die ik doe. Een tegenvallende ontmoeting? Een waardeloos congres? Dat leg ik liever rechtstreeks bij de betrokkene(n) neer. En soms formuleer ik politiek correct met een potentiële of actuele klant in gedachten. Dat dat het beeld kleurt, besef ik terdege. En vanuit dat besef probeer ik te balanceren.

Anderen gaan een stapje verder. Het zijn de types die altijd en overal roepen dat het fantaaastisch gaat en hun activiteiten met iets teveel verve 'window dressen'. Niet authentiek, al zijn er die er goed mee wegkomen...

Of het nu gaat om regisseren van je online identiteit of om window dressing: er zit een keerzijde aan. Zoals Jasper stelt: al die positiviteit en succesverhalen geven samen een vertekend beeld van de werkelijkheid. En zonder kritische noot komen we met zijn allen niet echt verder (geef dus vooral je keiharde kritiek op deze blogpost).

Met deze 'beperkingen' van sociale media, zullen we voorlopig dus de real life ontmoeting nodig hebben om de ander werkelijkheid te zien zoals hij/zij is. Naast dat sprookjesparadijs dat we met zijn allen lijken te creëren in de online wereld. Om voldoende realiteitszin te houden, zeg maar...

Ben jij een bewuste regisseur van je online identiteit? Hoe ver ga je daarin? Of valt je online identiteit juist een-op-een samen met je echte ik? En? Heb je dan wel eens spijt van je uitingen of neem je ze voor lief?