Een Humo in Waregem

Het was ergens rond 1980. Op de terugweg van een mooie zomervakantie in Frankrijk belandden we met ons gezin in een file bij Parijs. Vertraging en vermoeidheid deed mijn ouders tegen de avond besluiten niet stug door te rijden naar huis, maar nog een tussenstop te maken. We kwamen terecht in Waregem, waar een met grasmat bedekt hoekje, geplakt tegen het lokale voetbalstadion, was ingericht als camping. Het was de meest onooglijke kampeerplaats die we ooit gezien hadden. Maar het Westvlaamse stadje won op een of andere manier ons hart en de jaren erna maakten we nog meerdere keren een laatste stop bij Lucien, die ik me herinner als absurd norse, strenge campingbaas.

In dat jaar begon voor mij een kleine, persoonlijke traditie: ik kocht er mijn eerste editie van Humo, het magazine waarvan ik sindsdien bij elk bezoek aan Vlaanderen de actuele editie kocht. Humo schreef over mijn  - met name ook Vlaamse - muzikale helden (TC Matic, De Kreuners, Raymond van het Groenewoud), publiceerde mijn favoriete schrijvers (Remco Campert, Kees van Kooten, Herman Brusselmans) en cartoonisten (Kamagurka) en had de betere eigen en vertaalde achtergrondartikelen. Later heb ik nog een periode een postabonnement gehad. Nu lees ik regelmatig de artikelen via Blendle. 

Afgelopen dagen brachten mijn broer en onze gezinnen met onze moeder 'for memories sake' een bezoek aan Waregem. We haalden herinneringen op bij winkelpanden, waarvan een deel de triestige aanblik van verval vertoonde. Maar we snoven ook de geuren van kaas, vis en brood op in het nog altijd florerende Huis Clovis en aten bij het uit haar as verrezen restaurant Het Boothuis, waar mijn vader zich vroeger kon verkneukelen aan de paling in 't groen. Bij het stadion herinnerde alleen nog een vergeten elektriciteitskastje aan de camping van weleer. Het was een parkeerplaats geworden en er stond een bouwkeet ten behoeve van de werkzaamheden aan het stadion.

Bij een krantenwinkeltje kocht ik weer eens een papieren Humo. Het wat dunne, iets doorschijnende papier, de typische smalle tekstkolommen, ja, ook de geur... het riep levendige herinneringen op. Maar ik was ook weer aangenaam verrast door de dichtheid aan zoveel lezenswaardige verhalen in één editie: een interview met de vrouw achter/van Kamagurka, een update over de laatste stand van zaken in de strijd tegen kanker, interviews met Jane Birkin over Serge Gainsbourg, de producer van het eerste album van de Velvet Underground en met jeugdhelden Debby Harry en Chris Stein (Blondie), een analyse over de invloed van de Turkse Grijze Wolven in Europa, columns, tekeningen.

Binnenkort verschijnt de 4000e editie van het blad. Waregem is wat ver, maar ik overweeg er een ritje zuiderburen aan te besteden om een papieren versie te bemachtigen. Aan de makers van Humo alvast 'nen dikken proficiat!'.