Een positieve kijk op het kind dat anders doet

Niemand is een klier voor zijn plezier. En dat geldt zeker voor kinderen. Maar ja, je wilt als leraar les geven en dan is zo'n stuiterende, stotterende, storende of juist veel te stille leerling niet vanzelfsprekend een zegen. Hoe moet dat nu als je in het kader van passend onderwijs straks nog meer, nog ernstiger gevallen van autisme, PDD-NOS en ADHD door de deur van je lokaal ziet binnenkomen. Ivo Mijland - inderdaad, de broer van - schreef er een vlot boek over: 'Ik ben toch té gek'. Belangrijkste boodschap: treed het kind dat anders is of doet (en diens ouders) positief en professioneel tegemoet, dan is veel leed te voorkomen en komt het constructieve en gezellige klimaat in je klas niet in gevaar, integendeel!

Ivo illustreert zijn boodschap met wetenschappelijk onderzoek en theorieën, bijvoorbeeld over loyaliteit tussen ouder en kind en hoe je de transactionele analyse kunt gebruiken om op een professionele manier te kijken naar je omgang met leerlingen. De vele anekdotes komen onder andere uit Ivo's eigen onderwijsloopbaan. Die begon met een rol als leerling (op zijn kop in de prullenbak bij meneer Gielen, van wie ik ook nog les heb gehad), via die van leraar (een 'moeilijke' leerling met een Mötorhead-shirt) naar trainer, coach en adviseur (het vraaggesprek met ADHD'er Jan). Van elke bladzijde spat het begrip en respect voor de leerling, voor elke leerling. Wie bij het lezen denkt: maar soms is het gedrag van kinderen toch echt onacceptabel, wordt er fijntjes op gewezen dat er eigenlijk geen alternatief is voor een positieve benadering en een echte ontmoeting. Een negatieve benadering is namelijk hét recept voor verergering van de eventuele problemen. Ivo daagt zijn lezers dan ook uit negatieve labels te herkaderen door ze proberen te zien als talenten: een leerling die snel afgeleid is, heeft een opmerkzame opmerkzaamheid. Geef dat talent vervolgens de ruimte.

Het gaat allemaal snel voorbij - je leest het boek in een uur of drie uit - maar dan heb je toch wel de nodige munitie om mee aan de slag te gaan. De twaalf oefeningen voor in de klas maken het wat dat betreft af.

Het recenseren van een boek van je broer is lastig. Zullen lezers er een gevalletje overmatige horizontaal door verticale loyaliteit in zien? Ach, ze doen maar. Ik ben trots op wie Ivo is en wat hij doet. Maar in het kader van een stukje mediawijsheid: grijp vooral de kans aan een eigen oordeel te vellen.