Gisteren was ik op bezoek bij een kennis. De deur gaat open, zijn zoontje staat in de deuropening, terwijl hij eigenlijk bezig was met naar bed gaan. Wil nog even trots de tekening laten zien die hij gemaakt heeft voor zijn moeder die morgen jarig is. Een kleurrijk werkje met een prominente plek voor de grote cijfers '45'. Vader toont zich zichtbaar ongemakkelijk. "Maar mama wordt 44, jongen..."
Direct verdwijnt de trotse glimlach van het gezicht van het jongetje om plaats te maken voor een mengeling van teleurstelling en boosheid. Hij gooit zijn tekening op de grond, voor de voeten van zijn vader. "Nou is hij helemaal mislukt en ik kan nooit meer op tijd zo'n mooie maken." Nu voel ik me ook ongemakkelijk bij dit kleine drama in het leven van een onschuldig kereltje.
"Ik heb een oplossing!" zeg ik, denkend aan hoe ik dit soort crisissituaties oploste in de periode dat mijn dochter zijn leeftijd had. "Laat je tekening nog eens zien." Benieuwd, maar ook met een blik waarin nog de nodige twijfel te zien is, pakt het jongetje zijn tekening en laat hem aan me zien.
"Nou, dit gaat helemaal goed komen", voer ik de spanning wat op. "Kijk, als je nou eens voor die 4 een 4 zet, dan staat er 44. Dan maak je van die 5 een mooie bloem of een versiering. Wedden dat je mama er niks van zal zien?" En dan klaart het beteuterde gezicht op. "Dat ga ik doen!'
Je kunt ook de tekening 1 jaar laten liggen. Dan klopt het ook! ;0) #omdenken
BeantwoordenVerwijderen@peterter Briljant! Maar dan bleef voor het jongetje nog wel het probleem bestaan dat hij voor de volgende ochtend nog geen goede tekening voor zijn moeder had.
BeantwoordenVerwijderen