De mogelijkheden van al dat speelgoed bij elkaar riepen een unieke sensatie in me op. Ik genoot met volle teugen van planken vol beloften van urenlang speelplezier, het was niet eens echte hebberigheid, hooguit een vleugje verzamelwoede. Met die Legodoos zou ik het ultieme huis kunnen bouwen, of een stad met straten en winkels en een voetbalstadion. En als ik met die auto speelde, ja dan zou het zeker voelen als echt achter het stuur zitten van een supervet sportmodel. En dan begon het tellen. Nog even sparen voor die racebaan of nu gewoon dat voetbalspel nemen. Nog even langs alle planken, misschien is er nog een speciale aanbieding die ik over het hoofd heb gezien. Nee, ik wil nog niet naar huis...
De sensatie van het speelgoedwinkelgevoel. Ik ben het kwijt, al lang. De planken schreeuwen nu in een taal die ik niet meer versta of die ik niet wil horen, de games gaan over helden die mijn helden niet zijn, plastic prullaria, goedkope imitatie van wat eens het echte spul was. Nadat ik als puber gitaar had leren spelen, verplaatste het gevoel zich naar de zaak met muziekinstrumenten. Even wat gitaren uitproberen, versterkers, effectpedalen. Wow, dat was wat. En uiteindelijk naar huis met een verse Sharkfin, een plectrum in de vorm van een haaievin. Nog later werden het de boekenwinkel (als eerste de nieuwe Brusselmans!), de Apple Store misschien of zo'n klein winkeltje met goede wijnen, speciale bieren en delicatessen. Geen van allen hebben ze dat krachtige effect van het oorspronkelijke speelgoedwinkelgevoel.
Hoe is dat voor jou? Wat was jouw speelgoedwinkelgevoel? En wat kwam er later voor in de plaats?
(foto: Wreck, Flickr CC)
Speelgoedwinkelgevoel heb ik nooit gehad. Ik kwam nooit in een speelgoedwinkel en kreeg heel laat pas mijn eigen zakgeld waar ik erg zuinig mee om sprong. Ik had alles al, vond ik. Toch hadden wij nooit veel speelgoed. Wel een grote bak met Lego. Met een gezin waarin 7 kinderen kort op elkaar volgden, vulde de bak zich beetje bij beetje in zevenvoud. Lego was dan ook zwaar favoriet speelgoed. Verder redden we ons met een voetbal en alles wat we tegenkwamen in de omgeving.
BeantwoordenVerwijderenLater heb ik wel verlangende gevoelens gehad en nog steeds in boekenwinkels en dvd-schappen, bij cd-stapels en inderdaad in de Apple-winkel.
Toen ik een tweedehands boek had laten liggen kon ik er 's nachts niet van slapen en heb deze de volgende dag alsnog gekocht.
Ook de verschillende Apple-computers maakten van mij telkens weer een klein jongetje. Maar ook de digitale fotocamera of mijn eerste auto.
Dus neet geen speelgoedwinkelgevoel, maar wel een jongensgevoel als er allerlei 'speelgoed' beschikbaar komt.
Ook het internet is een mooie speeltuin voor de geest.
peterter
Het heeft ook wel iets te maken met de leeftijd. Als kind heb je veel dingen nog nooit gehad of uitgeprobeerd.
BeantwoordenVerwijderenIk herinner me dat ik als jong ventje met Sinterklaas ook veel te veel kreeg en desondanks altijd weer verlangde naar meer of anders.
Nu heb ik het incidenteel alleen nog bij bepaalde games of boeken, of bij een bepaalde cd.
Maar ik ervaar wel hetzelfde als het gaat om echte betovering. Die is anders dan toen, als klein kind.