Eikenbladvangen

"Quercus robur (xndr)".

Licentie CC BY-SA 3.0

via Wikimedia Commons. 

Licht gedrogeerd door huisgemaakte endorfinen eindig ik mijn sprintje naar de laatste bocht van vanochtend. Nog vijfhonderd meter immer geradeaus het bospad uitlopen tot aan de weg. Aan de overkant ervan staat mijn huis. Achter de voordeur deel ik leven en liefde met vrouw en dochter. Ik voel me rijk, ook door een gezond lijf dat de hand niet omdraait voor een rondje van tien kilometer.

Het is herfst, zo illustreren plassen, moddersporen en de bruine, kalende kruin van een enkele eik. Hier vind je vooral naaldbomen die het theater van de seizoenen stug negeren. De lucht verfrist mijn longen als een ijskoude cola een keel op een droge zomerdag. Rennen is buitenspelen voor grote mensen. Vooral nu. Ik voel me vandaag groter dan anders. Alice in Wonderland na het leegdrinken van een flesje zuurstofrijke doping. Een kraai vliegt krassend op. Geschrokken, boos? Ik kan de nonverbale communicatie van vogels maar moeilijk duiden.

Enkele meters voor me speelt een briesje met een eikenblad. Ik denk aan het stokkenvangspel uit een show met Ted de Braak - "haartjes nat, nog even op, totdat vader zei: vooruit naar bed" - en probeer het blad te vangen. Het lukt. Ik begin de dag met genoeg jokers om eventuele tegenslag het hoofd te kunnen bieden. Kom maar op!