Integreren doe je niet alleen

Vandaag is in Eindhoven mijn nieuwe boek gepresenteerd: 'Integreren doe je niet alleen'. Het eerste exemplaar van het boek werd aangeboden aan de Eindhovense wethouder Marriët Mittendorff die onder andere onderwijs in de portefeuille heeft. Het boek is geschreven in opdracht van de Stichting Speciaal Onderwijs Eindhoven.

In het reguliere basisonderwijs zijn vele voorbeelden van geslaagde integratie van leerlingen met een beperking. In het voortgezet onderwijs was dat tot voor kort nog niet het geval. Dat veranderde in 2005, toen bij het Novalis College in Eindhoven - een vrije school voor vmbo-t, havo en vwo - een integratieklas van start ging: De Blauwe Bloem. In de klas zitten leerlingen met autisme of het syndroom van Down. Het is een voorbeeld van het groep-in-school-model, waarbij de leerlingen met een beperking een eigen, veilige plek hebben, maar waarbij ook gericht integratiemomenten worden ingezet, die bijdragen aan de ontwikkeling van álle leerlingen. De school werkt daartoe met buddy's (maatjes) en begeleidende leerlingen die in de klassesituatie de leerling met een beperking begeleiden.


(foto's: Ineke van Aaken)

Voor het boek heb ik interviews gedaan met de leerlingen en alle betrokkenen
bij deze bijzondere integratieklas.

Leerling Martijn Smulders: "Een verschil met andere klassen? Wij bewegen meer. En wij voelen meer. Wij zijn ook rustiger en serieuzer. Als het onrustig is in de klas, vind ik dat irritant. In de andere klassen wordt meer geplaagd dan bij ons. Eigenlijk zijn wij normaler."

De bijeenkomst was een aangenaam weerzien met alle betrokkenen bij dit schrijfproject. Weer viel me op hoe enthousiast en warm de leerlingen uit de Blauwe Bloem zijn. Het inspireerde me tot een experimentje met de zaal. Ik leer vooral van woorden en ben niet zo 'aanrakerig' in het contact met anderen. Deze leerlingen benaderen je veel meer vanuit emotie. Ze omhelzen pakken je vast, slaan spontaan een arm om je heen. Ik vind dat mooi en wil daar van leren.

Het experiment: van de basisschool kent iedereen het in een keten doorfluisteren van een zinnetje. Aan het eind van de keten blijkt vaak de boodschap verloren te zijn gegaan of veranderd in een andere. Mijn vraag: wat gebeurt er als je hetzelfde doet met een 'hug', een boodschap die je zonder woorden doorgeeft? Ik gaf een leerling een knuffel, die gaf hem door en zo ging hij de zaal door. Wie echt niet wilde, mocht ook een hand geven. Gedurende het experiment was er hilariteit, natuurlijk. Maar ondertussen deed wel iedereen mee. De warmte en ontspanning in de zaal waren voelbaar, en de boodschap... die bleef staan tot het eind.

Dit boek bestellen? Klik hier!


Achtergrondartikel
blauwebloem_artikel

Publish at Scribd or explore others: Magazines & Newspape vrije school voortgezet onderwijs

Meer boeken vind je in mijn boekenwinkel...