In hoeverre kan je geest je fysieke prestaties beïnvloeden? Een beetje, dacht ik tot voor kort. In sterke mate, denk ik sinds ik op 2 november in New York mijn eerste marathon liep. Die conclusie is een optelsom van momenten...
0-5 km - Het is begonnen en ik weet dat ik eerst warm moet draaien. Dat is geruststellend. Zo meteen kom ik wel op stoom. Die stroefheid gaat wel over. Bovendien, het is koud op de Verrazano Narrows Bridge. Straks wordt het wel warmer.
6-24 km - Kijk, het gaat al soepeler, het tempo is strak. Overal spelen bandjes. Hoe opzwepender de muziek, hoe meer ik word opgezweept. Hopla, tikkie sneller nog. Mijn sporthorloge beloont iedere versnelling. Ineke loopt naast me. We lachen nog naar elkaar. Wat een kick dit eerste stuk alvast samen te doen.
25 km - De Queensboro Bridge. Het wordt steeds moeilijker elkaar te blijven volgen in de drukte, dat kost alleen maar energie. Daarnaast heeft Ineke meer in huis dan ik. We schakelen over op ieder het eigen tempo. Ik verlies snel wat terrein, maar dat tandje minder voelt wel prettig. Even recupereren.
26 km - De eerste vermoeidheid begint te komen, maar als ik 'onze' supporters passeer voel ik kippenvel en loop een kilometer lang net wat harder.
27-32 km - De dip. Hij komt langzaam op. Wat? Nu al? First Avenue is breed en lang. Waar is het einde? Het stuk dat voor me ligt lijkt maar niet korter te worden. Waarom doe ik dit ook alweer? Wat als ik nu ga wandelen? Nee, niet doen nu, want dan kom ik niet meer op gang. Wat eten, nog wat drinken. Kom op!
33 km - De bruggen tussen Manhattan en de Bronx. Het kaartje van de route plopt op mijn netvlies. Bekend terrein met nu wat meer 'ankerpunten' die de voortgang visualiseren. Ik loop nog steeds, dus die laatste 10 moeten toch ook lukken?
35 km - Marcus Gavey Memorial Park, nog even tot Central Park. Het publiek schreeuwt me vooruit, maar ik sluit me langzaam af en zoek naar gedachten die me kunnen ondersteunen: het goede doel waar ik voor loop, naasten die veel meer hebben moeten lijden dan ik (dus stel je niet aan, Erno!), mijn dochter Ino en Ineke die ik trots wil maken, mijn broer die ik in een speelse rivaliteit af wil troeven met een sneller marathondebuut. Maar ook: wow, alles wat ik vanaf nu doe is meer dan ik ooit aan een stuk gedaan heb in trainingen. Nog drie kwartier tot de magische grens van vier uur, die ik mezelf heb opgelegd als streeftijd. Dat moet lukken. Mijn benen lijken dat met tegenzin te beamen.
37 km - Central Park. Nog maar vijf kilometer. Maar vijf kilometer. Maar. Of nog? Nee, nog maar. Ik reken. Een half uurtje als ik 10 km per uur ga lopen, maar ik kan toch nog steeds harder? Nou dan. Dadelijk het park in en dan ben ik er echt bijna.
38-42 km - Ik ga het halen. Voel ik nu alles of voel ik niets meer? Wat gaat het toch langzaam. Ik knijp mijn handen tot een vuist en spreek mezelf bemoedigend toe: ik ga het halen. In gedachten blijf ik dat zinnetje opdreunen in mijn hoofd (ook in het Engels, dat klinkt nog meer als peptalk, vooral als je er een paar keer 'fucking' tussendoor gooit). En ik kijk naar mijn schoenen die elkaar nog altijd ritmisch afwisselen. Links, rechts. Links, rechts.
De laatste 195 meter - Hoeveel is 300 yards, 200 yards, 100 yards? Who cares, daar is de finish. DE FINISH!
(De route in Everytrail.)
Hallo Erno, gefeliciteerd met het behalen van je 1e marathon; zoals je omschrijft een hele belevenis en een beetje martelgang. Ook ik had t zwaar in de laatste kilometers maar heb het ook binnen 4uur gered. De medaille is speciaal want de entourage is schitterend daar. Niet eerder heb ik een publiek zo massaal zo enthousiast en zo lang volhoudend met klappen en aanmoedigen meegemaakt! Eerste 10 kilometer met de mensen langs de zijkant High-Five s uitdelen, echt cool! De heuveltjes en bruggen zijn verraderlijk. Ongelooflijk dat er mensen zijn die dit rond de 2uur redden... gr Pepijn
BeantwoordenVerwijderen