(Foto: Bob Jagendorf)
Elke dag werk ik aan op een of andere manier aan mijn online identiteit. Ik blog, plaats foto’s op Flickr, publiceer teksten op Scribd... Misschien geldt dat ook voor jou.
We hebben niet het eeuwige leven. Een ongeluk zit in een klein hoekje; blijft je dat bespaard dan trekt de tijd er op een gegeven moment de stekker wel uit.
Traditionele media - een krant, een boek - hebben duidelijke tijdstempels. Dat geldt in mindere mate voor digitale content. Profielen, foto's of filmpjes zullen na je dood blijven staan alsof je er nog bent. Op je mailadres zullen doodleuk nog berichten voor je binnenkomen... alsof viagra nog kan helpen.
Als mij iets overkomt, laat ik veel online informatie achter. Die staat achter gebruikersnamen en wachtwoorden die voor mijn naasten niet gemakkelijk te vinden zijn. Wat wil ik daar dan eigenlijk mee? Moeten de accounts verwijderd worden. Moet er overal komen staan dat ik er niet meer ben? Moet er een autoreply op mijn mail gezet worden waarin mijn toestand van laatste rust uitgelegd wordt?
Ik denk dat ik maar eens een handleiding ga maken voor mijn naasten: wat te doen met mijn online identiteit als ik er niet meer ben. Hoe doe jij dat?
Dat is nu een onderwerp waar ik geen zin in heb om over na te denken.
BeantwoordenVerwijderenIk ben hier wel mee bezig sinds ik een artikel las over webmail en omgekomen Amerikaanse soldaten. Familie van omgekomen soldaten wil graag in Hotmail/Gmail om de laatste woorden van hun overleden naaste te lezen. De services kunnen/willen deze toegang vanuit hun policy niet verlenen.
BeantwoordenVerwijderenSinds ik dat las heb ik dus aan een selectie club mensen toegang gegeven tot een document waarmee ze toegang hebben tot mijn wachtwoorden en andere online data.
In die zin blijft het een erg relevant onderwerp :)
Wat dat betreft leef je online langer dan in real life. Sporen blijven hier bijna 'eeuwig' beschikbaar en op het oog lijk je nog lang onsterflijk als je allerlei automatische procedures in gang hebt gezet rond auto-reply, automatische betaling e.d. Je kunt er geen zin in hebben om erover na te denken, maar op het moment dat het moet, is het te laat.
BeantwoordenVerwijderenKortom: een ernstige en belangrijke zaak die net als een testament de moeite van het overwegen waard is om een aantal zaken daaromtrent te regelen.
Peterter
Interessant in dit kader is ook een bericht dat Arnoud Engelfriet in april van dit jaar schreef en waarin hij aangeeft dat je ook dingen kunt regelen in verband met het testamentair regelen van je auteursrecht op je publicaties. Dat kunnen dus ook je online video's, foto's en teksten zijn.
BeantwoordenVerwijderen@polle: zo'n lijstje ga ik ook eens maken. Misschien moeten we een landelijke sterfelijksheidsdag instellen. Effe met zijn allen, samen, door die zure appel heenbijten, want inderdaad @wrubens, echt gezellig is dit onderwerp nu ook weer niet.
Goed onderwerp. Ik laat mijn nabestaanden graag duidelijke instructies na en een lijst van accounts, wachtwoorden en gebruikersnamen. Niet in het minst van de accounts die ik beheer voor mijn opdrachtgevers, maar ook voor die van mezelf. Als ik dat zou nalaten kan dat nl. nog heel wat complexe afwikkelingen met zich meebrengen en voorkomen is beter dan genezen.
BeantwoordenVerwijderenGroeten van Huub
Goed idee zo'n landelijke sterfelijksheidsdag, ik doe meteen mee.
BeantwoordenVerwijderenEn wat te denken in dit kader van deze voicemailtekst van iemand die overleden is: "Ik ben er even niet, maar spreek gerust een boodschap in". Bij gebrek aan pincode blijft zo'n bericht soms nog maanden staan. Ik maakte dit ooit mee en het is echt heel bizar om plots de stem van een dode te horen die 'even' weg is en je aanmoedigt om een bericht in te spreken. Je vraagt je af tot hoe hoog die zendmasten reiken. En je zou zo'n stem graag in een doosje willen doen.
belangrijk punt inderdaad. ook dat rechtenaspect.
BeantwoordenVerwijderen