Streven naar de perfecte imperfectie

Studio Line's 'Out of Bed'-gel, brillen met een asymmetrisch montuur, de gitaarsolo in Elvis Costello's 'I want you', de kunstplant met een enkel verdord blaadje, baardtrimmers die je die coole ongeschoren look geven en: de vale spijkerbroek mét roestvlekken en tijgerklauwscheur... steeds vaker kopen we producten die ons synthetische imperfectie bieden.

Kennelijk geeft de perfectie - keurig gekamd, symmetrisch, harmonisch, frisgroen, gladgeschoren en effen blauw - ons geen bevrediging. Het staat voor braaf, conformistisch, uniform, kortom alles wat we als individualisten (gemeenschappelijk) verafstoten.

Een rafelrandje willen we, maar dan wel een perfect getimed of geplaatst rafelrandje. Vanmorgen keek ik in de spiegel eens goed naar het shirt dat ik al een tijdje draag. Er staan gezeefdrukte letters op, waarvan de contouren zijn versterkt met een wit stikseltje. Maar: dat stiksel is expres slordig buiten de lijntjes geplaatst.

Ik bewonder ze. De ontwerpers van de perfecte imperfectie. Op het lijntje werken is geen kunst. Maar hoe bepaal je de positie van een scheur, een vlek, een rafel of een stiksel als die net niet op de goede plek moeten komen?