Een straaltje bloed. Ik voel geen pijn, vraag me af wat er is gebeurd. Dan besef ik dat mijn splinternieuwe - en dus nog vlijmscherpe - elektrische heggenschaar zich zojuist heeft vastgebeten in mijn been, net boven mijn knie. Ik herken de zigzag-vorm van de ijzeren tanden in de wond.
Onderweg naar de Eerste Hulp vraag ik me af waarom. Waarom ga ik in een vrolijke korte broek, nog zonder nog enige ervaring met dit apparaat, nog even snel een beukenhaagje snoeien? Het antwoord komt tijdens het prikken van de naald als de dokter, zonder verdoving, een paar hechtingen zet. Ik was weer te ongeduldig, te onvoorzichtig, dacht niet, maar deed.
Weer, want ik maak vaker dit soort ongelukken. Zo peuterde ik eens met mijn wijsvinger wat vastgekoekt deeg uit mijn staafmixer waarbij ik per ongeluk op de aan-knop drukte. Gevolg: een diepe snee, veel bloed en wekenlang nauwelijks gevoel in mijn vingertopje. Of die keer dat ik een bolvormige glazen lamp op had gehangen. Supernetjes gedaan, ik moest alleen het kapje tegen het plafond nog netjes recht hangen. Daar kon ik natuurlijk niet bij. In de haast om dit project afgerond te hebben, pakte ik een trapje, zette dat onder de lamp, ging op de eerste trede staan en… stootte met mijn hoofd de bol kapot. In een compleet idiote reflex probeerde ik de vallende stukken glas op te vangen. Nooit een goed idee, want een van die scherven sneed heel gemeen in mijn pols. Bloed, veel bloed. Gelukkig bleef mijn slagader ongedeerd, maar ik had er wel weer een markant litteken bij.
Waarom kan ik niet bij elk potentieel gevaarlijk klusje een veilige aanpak plannen, zoals ieder ander weldenkend mens dat zou doen? Een lange broek aantrekken van stevig, beschermend stof, eerst even de stekker van de staafmixer eruit trekken, het trapje zo neerzetten dat ik bij het bestijgen ervan met mijn hoofd naast die lamp omhoog kom, in plaats van er tegenaan. Zo moeilijk is dat toch niet?
Bij mij werkt het zo: als een klusje sneller kan zonder voorzorgsmaatregelen doe ik het zonder voorzorgsmaatregelen. Daarnaast ben ik misschien, zoals de Engelsen dat noemen, ‘accident prone’. Ofwel: het is mijn lot om vaste klant te zijn bij de Eerste Hulp, een collectie van littekens op te bouwen en mijn naasten telkens weer de stuipen op het lijf te jagen met mijn bebloede hoofd, handen of knieën. Gewoon, omdat het universum dat van me vraagt.
Maar ik weiger dat lot nog langer te accepteren. Vanaf nu ga ik mijn leven beteren. Beloofd! Mijn troef: ik word geholpen door het feit dat ik elke dag wel een keer op een toiletbril zit. Probeer er maar niet te veel beelden bij te krijgen, maar daarbij rust mijn broek op mijn enkels. Steevast valt dan mijn blik op het litteken van het heggenschaarincident, net boven mijn knie. De rest van de dag ben ik dan voorzichtig en doe de dingen bewust zonder haast.
De wijze les: leer van je fouten door jezelf regelmatig te confronteren met de gevolgen van eerder gemaakte fouten. Zet dat maar op een tegeltje. En sla niet met die hamer op je duim als je dat tegeltje te snel wilt ophangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten