ZMLL en passend onderwijs

Ik plak niet graag labels. Integendeel. Het laat zo lang lijmresten na. Maar soms helpt een label bij het beantwoorden van een vraag. Het label is ‘ZMLL’ en mijn vraag gaat over een leraar (m/v).

De leraar in kwestie vindt dat hij ooit genoeg geleerd heeft. Het is een leraar die zegt en zucht dat het zijn tijd wel zal duren. Ook al moet hij nog twintig jaar. Een leraar die het altijd zo deed en dat ging toch goed. En daarom nooit meer iets probeert. Een leraar die dat ondertussen achterhaalde stukje uit de methode toch maar laat bestuderen, ook als zijn leerlingen vertellen dat er iets niet klopt. Een leraar die in een woorddictee het woordje ‘eb’ dicteert, maar die de rode pen hanteert als hij ziet dat een leerling - in foutloos gespeld Engels - het woordje ‘app’ heeft genoteerd. Maar die zelf ‘collegiale consultatie’ spelt als ‘ongewenste bemoeienissen’. Het is een leraar die een internetadres nog intikt in de zoekbalk van Google en dan schouderophalend denkt: zie je wel, niet te vinden. Een leraar die nooit aan een leerling zal vragen, waarom de speakers van het digibord het niet doen. Dan maar geen geluid. Een leraar die halverwege een symposium het pand verlaat, omdat zijn deelname toch al geregistreerd is. En die zich mentaal spijbelend door een studiedag worstelt. Een leraar die hoort dat zijn leerling briljante dingen doet met Minecraft, maar hem nog nooit gevraagd heeft wat Minecraft is. Of om er eens wat van te laten zien. Een leraar die vlucht in zijn paperassen tijdens de vergadering, in plaats van een voorstel te doen voor een betere manier van overleggen. Een leraar die Den Haag en de baas de schuld geeft van alles wat niet werkt, en zichzelf de credits geeft voor alles waarvan hij denkt dat het wel werkt. Een leraar die soms best leuke dingen fabriceert voor zijn lessen, maar die voor zichzelf houdt. Hij zit niet te wachten op kritiek. Een leraar die zich nooit ook maar een momentje afvraagt in welke wereld zijn leerlingen straks terecht komen en wat ze daarvoor nodig hebben.

Nieuwe inzichten in de wetenschap, duizelingwekkende ontwikkelingen in zowat elk vakgebied, een stormachtig veranderende wereld, een toekomst met enorme uitdagingen... Dagelijks kom ik leraren tegen die keihard werken om te doen wat nu nodig is: laten leren én blijven leren. Maar er is ook die ene leraar. Een uitzondering misschien. Een die wat extra aandacht vraagt. Een label kan dan fungeren als een breekijzer. Dus is mijn vraag: wat voor passend onderwijs hebben we eigenlijk voor de Zeer Moeilijk Lerende Leraar?