Afgelopen week heb ik een dorpsgenote geholpen met de installatie van iTunes op een Windows-computer. Ik gebruik al jaren geen Windows meer, maar kon toch vrij snel de gewenste instellingen achterhalen en de boel aan de praat krijgen. Kennelijk beschik ik nog over de benodigde kennis.
Vorige week schreef ik een blog over acht verdienmodellen achter gratis online diensten en toepassingen. Als je me nu vraagt ze alle acht even voor je op te sommen, bestaat de kans dat me dat niet lukt. Betekent dat dat ik niet meer over die kennis beschik?
In het onderwijs toetsen we wat af. Het gaat daarbij veelal om parate kennis. De frustratie bij leerlingen is enorm als ze na afloop een rode streep zien en bij het goede antwoord en tegelijkertijd denken: 'Ik wist het eigenlijk wel!' De kennis was er, maar was niet paraat op het moment dat het erom ging.
We leven in een tijd van een hoge kennisintensiteit. In mijn werk verstouw ik dagelijks grote hoeveelheden informatie. Daarnaast produceer ik het nodige: artikelen, blogs, tweets, soms foto's of een videootje. Ik leun hierbij steeds meer op wat ik hierbij doop tot secundair parate kennis. Het gaat hierbij om dingen die ik weet of denk, maar die even een zetje nodig hebben vanuit een extern opslagmedium om weer helder voor de geest te verschijnen. Zo zoek ik regelmatig in mijn archief naar een artikel of een blog waarin ik een gedachtengang heb uitgewerkt. Ik heb de kennis dan niet paraat, maar kan hem wel snel hernieuwd helder voor de geest halen.
Secundair parate kennis is niet precies hetzelfde als weten waar je snel een antwoord op een vraag kunt vinden. Ook belangrijk, maar daarbij gaat het om nieuwe informatie. Misschien is het concept van secundair parate kennis wel het antwoord in de zwart-wit-discussie tussen goeroes die zeggen dat je niets meer hoeft te leren als alles vindbaar is op Google en hun tegenstanders die vinden dat het hebben van zoveel mogelijk parate kennis essentieel blijft. De consequentie is dan dat we in toetsen met het oog op 21e eeuwse vaardigheden meer aandacht geven aan de secundair parate kennis bij leerlingen.
Vorige week schreef ik een blog over acht verdienmodellen achter gratis online diensten en toepassingen. Als je me nu vraagt ze alle acht even voor je op te sommen, bestaat de kans dat me dat niet lukt. Betekent dat dat ik niet meer over die kennis beschik?
In het onderwijs toetsen we wat af. Het gaat daarbij veelal om parate kennis. De frustratie bij leerlingen is enorm als ze na afloop een rode streep zien en bij het goede antwoord en tegelijkertijd denken: 'Ik wist het eigenlijk wel!' De kennis was er, maar was niet paraat op het moment dat het erom ging.
We leven in een tijd van een hoge kennisintensiteit. In mijn werk verstouw ik dagelijks grote hoeveelheden informatie. Daarnaast produceer ik het nodige: artikelen, blogs, tweets, soms foto's of een videootje. Ik leun hierbij steeds meer op wat ik hierbij doop tot secundair parate kennis. Het gaat hierbij om dingen die ik weet of denk, maar die even een zetje nodig hebben vanuit een extern opslagmedium om weer helder voor de geest te verschijnen. Zo zoek ik regelmatig in mijn archief naar een artikel of een blog waarin ik een gedachtengang heb uitgewerkt. Ik heb de kennis dan niet paraat, maar kan hem wel snel hernieuwd helder voor de geest halen.
Secundair parate kennis is niet precies hetzelfde als weten waar je snel een antwoord op een vraag kunt vinden. Ook belangrijk, maar daarbij gaat het om nieuwe informatie. Misschien is het concept van secundair parate kennis wel het antwoord in de zwart-wit-discussie tussen goeroes die zeggen dat je niets meer hoeft te leren als alles vindbaar is op Google en hun tegenstanders die vinden dat het hebben van zoveel mogelijk parate kennis essentieel blijft. De consequentie is dan dat we in toetsen met het oog op 21e eeuwse vaardigheden meer aandacht geven aan de secundair parate kennis bij leerlingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten