16 januari 2009

‘It’s all in the game’

Ik ben deze maand begonnen met twee nieuwe boekprojecten, beide met een mede-auteur. In het project ‘It’s all in the game’ ga ik samen met Herm Kisjes (zie verder) op zoek naar de vraag hoe games jongeren beïnvloeden en hoe je verstandig, veilig en plezierig kunt (leren) omgaan met games. Over het andere project binnenkort meer...



Jongeren spelen games, samen of alleen, online en offline, even tussendoor of uren aan een stuk, ter lering of voor vermaak... Over de impact van games op jongeren wordt veel gezegd en geschreven, deels op basis van onderzoek, deels op basis van overtuigingen, deels op basis van al dan niet gezond verstand. Er lijkt daarbij sprake van twee kampen. Aan de ene kant zijn er vooral waarschuwende woorden: games zouden verslavend zijn, kinderen gewelddadig of neerslachtig maken en ze in een sociaal isolement brengen. Aan de andere kant worden games gepromoot als het ultieme leermiddel en een ideale vorm van ontspanning.

Evenwicht en nuance
Wij denken dat het tijd is voor een genuanceerd verhaal. Een verhaal waarin de voordelen én de gevaren in een zorgvuldig evenwicht aan bod komen. Een verhaal dat verteld wordt vanuit deskundigheid, maar vooral ook vanuit ervaringen uit de eerste hand. Een verhaal waarin daarom alle betrokkenen aan het woord komen: producenten van games, pedagogen, gamers enzovoort. En een verhaal waarin gamers, ouders, docenten en hulpverleners houvast kunnen vinden voor het verstandig, veilig en plezierig (leren) omgaan met games.

Het project
De komende maanden gaan we in het kader van het project interviews afnemen met (ervarings)deskundigen. Daarnaast hebben we een online vragenlijst ontwikkeld, die tot nu toe al door ruim honderd gamers is ingevuld. De informatie die we verzamelen, gaan we verwerken in een praktisch, toegankelijk geschreven en prettig leesbaar boek. We gaan het boek vooral voor opvoeders en begeleiders schrijven: ouders, onderwijsgevenden en hulpverleners die dagelijks in aanraking komen met jongeren die gefascineerd zijn door games. Daarnaast is het boek ook geschikt voor jongeren die zelf regelmatig gamen.

Het project wordt in september 2009 afgerond met een symposium dat wordt georganiseerd in samenwerking met de Fontys Minor Verslavingskunde en het lectoraat Serious Game Design, verbonden aan Fontys Hogeschool ICT. Tijdens dit symposium zal ook het boek worden gepresenteerd.

Voor het project zijn we nog op zoek naar partners, die een en ander mede mogelijk willen maken, bijvoorbeeld middels subsidies en/of voorintekening op de uitgave en/of het symposium. Ook als je suggesties hebt, of je wilt meer weten: neem gerust even contact op.

* Herm (1966) is werkzaam bij de Fontys Hogeschool Verpleegkunde Eindhoven. Hij is docent, expert en coördinator van de Minor Verslavingskunde (een verdiepingstraject voor hbo-studenten). Momenteel begeleidt hij studenten die een project doen over het gameverslaving. Daarnaast doet hij een kwalitatieve studie over jongeren die Massive Multiplayer Role Playing Games (MMORPG) spelen, zoals het populaire World of Warcraft. Aan de betrokken jongeren wordt gevraagd wat zij zien als voor- en nadelen van het spel en wat hun ervaringen zijn als het gaat om het minderen of stoppen met gamen. Herm is daarnaast als Nurse Practitioner en Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige werkzaam bij Novadic-Kentron, netwerk voor verslavingszorg. Herm schreef binnen zijn vakgebied diverse artikelen, hoofdstukken voor studieboeken en publiceerde het boek ‘0%, acht verhalen van niet-drinkende alcoholisten’.

3 opmerkingen:

  1. Anoniem7:17 p.m.

    Tenslotte is het leven niet een groot spel!? Waarom draait het dan zo vaak om de knikkers?
    Een computer is slechts een stuk gereedschap. Dat kun je gebruiken en misbruiken, veel zal afhangen van de doeleinden en de daadwerkelijke actie. Bovendien speelt de persoonlijkheid van de gebruiker een belangrijke rol.
    Toch blijkt spel een van de meest effectieve vormen van leren, zo blijkt uit onderzoek. Al gaat dat niet zozeer op voor de computer.

    Peterter

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Anoniem4:00 p.m.

    Goed om mee aan de slag te gaan.

    Ik zie zowel ouders die gamen verafschuwen als ouders die er geen regels voor hebben. Volgens mij zit de hoofdmoot er tussen in en doet, net als met TV, iets aan controle en beperking.

    Ik vind het leuk als ze vaardig zijn met games en zie ook veel knapgemaakte games. De Nintendo DS biedt spellen en puzzels, terwijl ik ze met de Playstation EyeToy actief zie doen. De reguliere games zijn nogal eens veel gerommel met knoppen en flauwe actie. We hebben bij een racespel (Gran Turismo) waar weinig slims inzit, maar dat door geluid en grafisch werk de jongens erg lang kan boeien.

    En al bij ons in huis zie ik dat ik bij de een de tijd in de gaten moet houden, terwijl de ander zich na een poosje verveelt ...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Anoniem10:13 a.m.

    Ik heb een zoon van 11 met een heuse game verslaving waar wij als ouders zeker vetantwoordelijk voor zijn.

    Helaas is het niet altijd te voorkomen.

    Wel denk ik dat heel veel ouders zich bewuster moeten worden van de gevaren.

    BeantwoordenVerwijderen